1969 otwarcie Ośrodka

W ciągu pierwszego roku działalności we własnym ośrodku, dzięki bezinteresownej pracy wielu osób, dostosowano budynek do potrzeb PKK i stopniowo stworzono pierwsze agendy gospodarcze i społeczne. Pierwszym osiągnięciem był sklep, funkcjonujący najpierw pod nadzorem Zarządu Domu, a po jego rozwiązaniu, zarządu PKK.

Sklep uruchomiono 15.12.1968r. a jego pierwszą kierowniczką była pani Z. Scholtzowa. Po niej, od 23.2.1969r. sklep prowadzili p. M. F. Łepkowski z panną J. Siwakówną. Niestety początkowe nadzieje na zyski ze sklepu okazały się płonne i już 30.3.1969r. nadzwyczajne walne zebranie zastanawiało się nad tym problemem. Później pomagała w sklepie pani A. Zakrzewska (od 21.9.1969r.), a po jej rezygnacji znów panna J. Siwakówna. W tym samym czasie do użytku wiernych oddano kaplicę. Ołtarz do nowej kaplicy ofiarował p. W. Sakowicz. Równocześnie zajęto się przebudową sali klubowej i baru. Bar urządził bezpłatnie p.M. Lisowiec i już w 1968r. Zainicjowano sprzedaż piwa w niedziele po mszy św. Niemniej jednak oficjalne działanie Polskiego Klubu Katolickiego rozpoczęło się od nadzwyczajnego walnego zebrania w dniu 24.12.1968r., na którym zatwierdzono statut klubu i przeprowadzono wybory do zarządu klubu.

Prezes M. Łepkowski i prezes PBF lipiec 1968

Prezes M. Łepkowski w kaplicy, 1968

Opiekunem klubu został z urzędu proboszcz parafii, a prezesem prezes zarządu PKK, też z urzędu. Pierwszym sekretarzem klubu został wybrany p. S. W. Librowski a skarbnikiem p. S. Kaszczyszyn. W skład zarządu weszli: pani Bielawska, panny J. Siwakówna i K. Łepkowska, oraz panowie W. Swienc, W. Kornel, S. Przedpełski i prof. Z. A. Scholtz. Zatwierdzenie statutu odbyło się przez podpisanie go przez wszystkich obecnych na nadzwyczajnym walnym zebraniu. Pierwsza zabawa w klubie miała miejsce 12.4.1969r., chociaż oficjalne otwarcie nastąpiło znacznie później. Należałoby tutaj wymienić tych wszystkich, którzy w pierwszym najtrudniejszym okresie pracowali bezpłatnie nad przebudową i utrzymaniem ośrodka. Nie jest to niestety możliwe, ponieważ ci, którzy byli członkami zarządów uważali tego rodzaju pracę za swój obowiązek i nie są wymieniani w protokółach zebrań. Trzeba natomiast wymienić trzy osoby spoza zarządu, których wkład pracy został uznany przez ogół: pannę J. Siwakównę, p. J. Sielatyckiego i p. W. Sakowicza.

POŚWIĘCENIE I OTWARCIE

Otwarcie Polskiego Klubu Katolickiego 15go listopada 1969

15.11.1969r. miało miejsce poświęcenie ośrodka przez J. E. Ks. Biskupa Szczepana Wesołego, oraz otwarcie Polskiego Klubu Katolickiego przez mera miasta Aldermana O. Robbinsa. Program uroczystości był następujący: O godz. 3.45 pp południu delegat zarządu spotkał J. E. Ks. Biskupa, oraz ks. Infułata W. Staniszewskiego na stacji kolejowej i zawiózł na herbatę do państwa Tomaszewskich. Później, o 4tej, pełniący obowiązki prezesa PKK p W. Swienc, oraz sekretarz PKK pani Z. Sawczycowa wraz z dziewczynką w strojach narodowych powitali J. E. Ks. Biskupa i ks infułata W. Staniszewskiego chlebem i solą. Głównym punktem programu była uroczysta msza św. w kaplicy, połączona z bierzmowaniem dzieci.

„Akt poświęcenia” można obejrzeć w kancelarii ośrodka. Problemem była słaba wytrzymałość podłogi w kaplicy. A tego względu tylko 170 osób mogło wejść do środka. Reszta słuchała mszy św. przez głośniki, stojąc na schodach i na korytarzu. O godz. 5.45 rozpoczęły się uroczystości świeckie przecięciem wstęgi w drzwiach klubu przez mera miasta Aldermana Robbinsa. W przemówieniu wygłoszonym z tej okazji, prezes Koła Rodzicielskiego p. prof. Z. A. Scholtz wspomniał odległe czasy kiedy to ostatni raz Polak gościł w tych murach. Powiedział: „Obecny ośrodek nasz mieści się w zabytkowym budynku leamingtońskim, pierwszym tutejszym ratuszu. Sala w której obecnie stoimy była zapewne świadkiem wielu uroczystości, wydarzeń i tragedii. Dla nas szczególną wymowę powinien mieć fakt, że około 130 lat temu w roku 1838 stał tu wśród gości zaproszonych na oficjalne przyjęcie Księcia Ludwika Napoleona, późniejszego cesarza Napoleona III, jego osobisty przyjaciel, a polski patriota i bojownik o wolność, płk. Kazimierz Oborski, kawaler orderu Virtuti Militari, komandor francuskiego orderu Legii Honorowej, dowódca szwadronu Krakusów Gwardii Przybocznej Napoleona I, dowódca 3go Pułku Ułanów z okresu Księstwa Warszawskiego i Wyprawy Moskiewskiej, żołnierz polski z Powstania Listopadowego, emigrant. Po powstaniu osiedlił się w Leamington Spa w skromnym domku przy Russell Street i tu dokonał swego żywota. Leży pochowany na starym cmentarzu leamingtońskim przy New Street. W czasie pobytu ks. Ludwika w Leamington Spa był jego nieodłącznym towarzyszem i powiernikiem w imię dawnej znajomości i zażyłości”. Sprawozdania z tej uroczystości ukazały się w prasie polskiej i lokalnej angielskiej i trzeba stwierdzić, że opisano ją przychylnie i rzetelnie.